Drażnią mnie niedzielne poranki tej zimy.
Nawet nie dlatego, że wystrojeni jak na kilkumiesięczną wyprawę do tajgi przyjeżdżają na wszędołażych ciężkich kołach, kwadratowych terenowych samochodów myśliwcy drogą asfaltową i parkują grzecznie przy drodze łączącej, trzy-stumetrowym odcinkiem ze sobą dwie wsie przytulone do 50 000 miasta. Każdy ma swój sposób na to żeby się polansować. Jeden usiądzie do obiadu w białej koszuli, drugi wyjdzie do kiosku w tweedowej marynarce z łatami na łokciach, inny ubiera się w moro kiedy tylko ma okazję. Nie moja to rzecz perorować o stylach.
 |
| Oni musieli wiedzieć gdzie jest zwierzyna. |
Nie dlatego też, że robią taki rwetes gardłami miejscowych żuli, którzy do tego jeszcze tłuką w co popadnie starając się z byle-kąd wypłoszyć co-się-da. Gdyby, którykolwiek z tych zawodowych naganiaczy czy wielkich łowczych zadałby sobie trud spaceru wiedzieliby, że nie trzeba drzeć japy jak opętany, bo zwierzyna, której tak łakną ich tryskające testosteronem pory, pasie się grzecznie i odpoczywa w tych samych zawsze w tej okolicy miejscach.
Drażni mnie to, że owacy obywatele mogą zjawić się niedzielnym przedpołudniem po nie-za-wczesnym śniadaniu na moich dziadków, odkąd pamięć sięga, ziemiach i pruć do czego popadnie, bez zapowiedzi, bez kartki puszczonej po wsi od sołtysa, bez nawet odręcznie wypisanej kartki przy sklepie.
A ja z Dolą spacer skracamy, bo przecież nie wiem co oni tam na śniadanie spożywali i czym przepijali.
Ale ja się nie znam. Hmm, może warto byłoby się zapoznać żeby człowiek wiedział o czym pisze i co go tak naprawdę drażni? Chyba postaram się o przyjęcie na staż kandydacki do PZŁ.
Podczas Głogowskiej wystawy psów rasowych (26.01.2014) Dola znowu, jak w większości przypadków w ubiegłym roku, stanęła w szranki na wybiegu z najbardziej wymagającym przeciwnikiem. Z samą sobą. Był to jej drugi występ w klasie pośredniej. Zakończyła występ na ringu z oceną doskonałą i CWC, bardzo to miło ze strony pana sędziego.
_m20130626091221.jpg)
_m20130624155421.jpg)
